Oleh Hazlan Zakaria Dalam melarang ketua pembangkang, Datuk Seri Anwar Ibrahim daripada bercakap dalam sebuah acara yang dianjurkan pelajar Universiti Malaya dan menghukum penganjurnya, pentadbiran yang diterajui BN mungkin akan memarakkan lagi sentimen anti-kerajaan dan gagal menyekat sokongan popular terhadapnya.
Anwar telah dilarang
daripada menghadiri dan berucap pada majlis yang dijadualkan pada jam 9
malam ini dan penganjurnya telah diberikan surat tunjuk sebab oleh
pihak berkuasa universiti.
Dan seperti apa yang dilakukan pihak berkuasa apabila profesor undang-undang, Azmi Sharom menghadiri acara di UKM beberapa minggu yang lalu yang telah turut diharamkan, laporan berita menyatakan bahawa UM juga akan ditutup melalui sekatan jalan raya oleh pihak polis dan pihak keselamatan kampus.
Laporan juga menyatakan bahawa kakitangan diarahkan untuk pulang awal
dan kelas dibatalkan, didakwa disebabkan oleh pencawang elektrik yang
rosak di universiti tersebut.
Penganjur bagaimanapun telah berikrar untuk meneruskan acara tersebut,
mencabar pihak berkuasa untuk mengambil tindakan, dan menyifatkan apa
sahaja yang bakal berlaku sebagai pengorbanan yang diperlukan bagi
perubahan dan reformasi yang mereka percaya merupakan paradigma gerakan
pelajar.
Tetapi apa-apa sekatan
bukanlah sesuatu yang baru kerana kerajaan telah melakukannya selama
bertahun-tahun melalui kawalannya ke atas universiti-universiti
tempatan melalui Akta Universiti dan Kolej Universiti (AUKU) 1971.
AUKU merupakan sebuah akta yang menurut pendapat pengkritik, telah melemahkan kebebasan akademik dan kebebasan mahasiswa.
Sebelum ini, ahli-ahli politik pembangkang yang lain, seorang ahli
politik Umno yang liberal dan beberapa pensyarah yang tidak memiliki
pandangan yang sama dengan kerajaan, telah diharamkan dari beberapa
institusi pengajian tinggi.
Ini di
sebalik ahli-ahli politik BN yang sering mendapat akses bukan hanya
bagi majlis rasmi kerajaan, tetapi juga demi keuntungan politik.
Walau bagaimanapun, sasaran yang khusus terhadap Anwar bukan sahaja
mempamerkan ketakutan yang tidak rasional kerajaan pimpinan BN terhadap
kebebasan bersuara dan perbezaan pandangan yang sah, tetapi juga
terhadap Anwar.
Sehinggakan
pemimpin pembangkang itu telah diserang dari setiap arah dan dalam
segala bentuk yang mungkin, untuk memendamkan pengaruh beliau di
kalangan rakyat.
Tetapi ketakutan
mereka mungkin boleh difahami kerana dalam sejarah Anwar, UM boleh
dianggap sebagai sebuah tanah suci, tempat kelahiran seorang tokoh
popular yang, jika cerita-cerita orang tua saya adalah benar,
mengosongkan kelas-kelas sewaktu dia berucap.
Di sinilah sisi politik Anwar mula terbit, dari mimbar sudut pidato menara gading itu.
Di sinilah sisi aktivis dalam dirinya ditempa, bukan sahaja di dalam
relau gerakan pelajar UM yang terpendam, tetapi juga dalam maraknya api
tindakan berat oleh kerajaan yang ketika itu dipimpin Tun Dr Mahathir
Mohamed.
Bagi Anwar untuk berucap
di universiti lamanya mungkin bukan sahaja suatu simbolik, tetapi akan
menjadi sebuah isyarat yang kuat, yang boleh membantu mencetuskan
semula tarikan golongan belia terhadapnya.
Tetapi apa yang tidak rasional adalah, dengan mengambil tindakan keras
ke atas Anwar dan mahasiswa UM yang mengundangnya, Putrajaya telah
sekali lagi menyalakan api dalam relau aktivisme salah sebuah acuan
gerakan pelajar ini.
Jika pihak
berkuasa membenarkan acara itu dijalankan, ia pasti tidak mendapat
maklum balas negatif seperti yang sedang berlaku sekarang, dan Anwar
mungkin tidak mendapat banyak pengaruh dari sebuah acara yang hanya
merupakan detik kecil dalam radar politik semasa.
Dan acara ini mungkin hanya menjadi sebuah lagi acara publisiti
sebelum Mahkamah Persekutuan mendengar rayuannya terhadap pembatalan
pembebasan kes liwat II beliau esok, dan tidak merebak kepada gerakan
aktivisme pelajar yang kelihatan seolah-olah sedang berlaku.
Semua ini disebabkan kesilapan kerajaan dalam serangan paniknya yang
telah memakan diri pada ketika yang paling teruk, dan di tempat yang
paling buruk.
Ada yang mengatakan
bahawa Malaysia adalah sebuah negara yang dipenuhi pihak atas pagar,
dan memerlukan kejadian epik untuk memaksa kita mengambil pendirian.
Gangguan yang berterusan dan tindakan keras terhadap gerakan aktivis
pelajar mungkin mendorong ramai dari mereka yang berada di atas pagar
untuk bersikap anti-pihak yang berkuasa, tidak lama lagi.
UM merupakan ‘ground zero’ gerakan pelajar suatu masa dahulu, dan
mungkin ini akan berlaku sekali lagi jika tindakan keras yang
berterusan, dan gangguan terhadap pelajar-pelajar dan ahli akademik
dipertingkatkan.
Ini bukan sahaja
dapat melahirkan kebangkitan sentimen pro-Anwar di kalangan pelajar,
tetapi juga mewujudkan lebih banyak ‘pejuang', seperti presiden majlis
pelajar Fahmi Zainol yang menghadapi tindakan universiti kerana
menganjurkan acara yang mengundang Anwar ke UM itu.
Fahmi akan menuruti jejak langkah aktivis-aktivis mahasiswa teraniaya
seperti Adam Adli, Safwan Anang dan Kumpulan Berempat UKM, dan juga
ahli-ahli akademik yang disekat seperti Azmi dan pakar undang-undang,
Abdul Aziz Bari.
Jika kita mengkaji
revolusi payung di Hong Kong, sebuah protes berterusan yang terus
melumpuhkan beberapa bahagian wilayah pentadbiran khas itu, kita boleh
melihat bahawa ia adalah pergerakan ahli-ahli akademik dan para pelajar
yang bosan dengan penindasan kerajaan.
Dan melalui Anwar ataupun tidak, fobia BN kepadanya mungkin akan
menyemai benih-benih gerakan seperti itu di tengah-tengah perbezaan
pendapat pelajar-pelajar dan ahli-ahli akademik, yang kedua-duanya telah
lama menderita di bawah penindasan kerajaan.
Ada pepatah Melayu, marahkan nyamuk, kelambu dibakar. Kerajaan BN seolah-olah sedang melakukan kesilapan yang sama
Tiada ulasan:
Catat Ulasan